Peru, Huacho

Maar nu dit: HUACHO, 28 JUNI, 2018

We wilden met de taxi naar Huacho en hadden her en der nagevraagd wat dat zou kosten. Ons werd echter door een taxi chauffeur afgeraden om de taxi te nemen en met de bus te gaan, veel goedkoper zei hij. Aangezien we deze ervaring al hadden gehad en in deze stad toch liever niet met koffers wilden gaan sjouwen bij een bus, vroegen wij ‘onze’ chauffeur die ons had opgehaald van de airport of hij ons naar Huacho wilde brengen. Dit is een dorp 150 km ten noorden van Lima. Hij zei dat hij dat niet wilde doen (die man was al over de 70 volgens ons en had kennelijk geen zin in de terugreis alleen). Hij had een beter idee. Hij zou ons buiten Lima brengen en afzetten bij een ‘collectivo’. Dit zijn busjes die meerdere mensen meenemen naar eenzelfde bestemming waarmee de prijs omlaag gaat. Eerlijk gezegd hadden we hier niet zo’n zin in maar dachten, we moeten het toch een keer uitproberen.
Mijn god, het is dat ik van te voren naar het toilet was geweest want anders……. Hij reed ons feilloos door Lima, maar wat een enorme armoe en ellende hebben we gezien onderweg. Als ik een muts had gehad had ik die over Reinout’s blonde kop getrokken. Mensen uit Venezuela die dingen wilden verkopen aan de voorbijkomende auto’s, mensen die uit vuilnisbulten zaten te graaien, enorme viezigheid op straat, afval uit Lima wat daar in onbewoonde gebouwen werd gepropt. Een grote hel waar we doorheen reden, met als idioot beeld erbij dat de hondjes die door al deze ellende heen liepen gekleurde jasjes aan hadden!!! Na een uur rijden zette hij ons af bij een standplaats waar werd geschreeuwd om mensen die naar Huacho wilden. Onze chauffeur zei dat we in de auto moesten blijven zitten totdat hij geregeld had dat wij (en onze koffers) mee konden. Na 10 minuten was dit geregeld. We moesten gelijk van de een in de andere auto (koffers op het dak). Met 3 andere lui in de auto, die geen woord zeiden, gewacht tot de laatste passagier erin gepropt kon worden. Onze chauffeur bleef gelukkig wachten totdat onze koffers netjes op het dak waren bevestigd. Eindelijk konden we gaan. Onze nieuwe chauffeur keek ons regelmatig, beetje stiekem, vanuit z’n spiegel aan. Als kleine doodsbange vogeltjes vertrokken we voor de volgende 1,5 uur durende tocht. Nog meer armoe, totdat we helemaal uit Lima waren. Het werd woestijngebied, heel bijzonder. We zouden kunnen hebben genoten van het uitzicht, ware het niet dat we de chauffeur goed in de gaten wilden houden. Zijn viezige geel besmeurde oordopjes van z’n telefoon bungelden aan z’n spiegel, deze werden constant ingedaan en er werd veel door hem geappt onderweg. Ik zat me al van alles wijs te maken…..’hij zet eerst de anderen af en dan zal je het hebben……kidnapping of whatever’!!!! Ik hoopte dat hij wat mededogen zou krijgen als hij zag hoe het indiaantje naast mij in slaap dommelde en haar vettige hoofdje op m’n schouders legde. En zo ging het door me heen hoe mensen zich hier in godsnaam douchen, geen waterleiding, amper stroom, een warme douche is uitgesloten. We reden langs een uitgedroogde rivier en er was alleen maar stof stof en nog eens stof, alle huisjes zaten onder, hoe kunnen ze overleven? Huacho, het dorp kwam in zicht, schietgebedjes, bijna zou ik gaan geloven in de Here. We werden een grote garage ingereden. Dit was de stopplaats, de anderen moesten uitstappen. ‘Onze’ chauffeur in Lima had met de chauffeur afgesproken dat hij ons bij ons hotel af zou zetten, dus wij moesten blijven zitten…..laat hij de koffers wel op het dak?…er waren veel mensen….allemaal engerds. Plots zag ik een man die we ook al bij de ‘collectivo’ hadden gezien…ze spraken met elkaar…wat zeiden ze?. De ander kwam naar ons toe en stelde ons gerust….hij woonde in Huacho en zou ons voorrijden naar ons hotel….owwww echt?…..pfff het ging allemaal goed, het was om de hoek. Zowel Rein als ik hebben beiden een half uur onder de douche gestaan om de spanning van ons af te laten glijden. Het indiaantje met het vettige koppie zal nog steeds zonder gedoucht te hebben rondlopen. Wat een luxe leven hebben we toch!
Nu nog iets over Huacho zelf. We hadden het toch goed uitgezocht, dachten we. Best wel wat te doen volgens internet en het hotel stond goed aangeprezen, de foto’s waren hoopvol en ja, we wilden toch een beetje de tocht van Simon Bolivar volgen ;-) Het hotel is voor Zuid Amerikaanse begrippen oke, maar ligt in de griebus en 1,9 km van het centrum af. Voor ons was dat nooit een probleem, we liepen altijd naar het centrum, maar dit durfen we niet. 6 nachten hadden we hier geboekt. Hoe we die doorkomen………..in ieder geval heb ik weer wat aan onze blog kunnen werken en onze e-reader wordt aangevuld met een paar luchtige, ontspannen boeken ;-)