CHILI, SANTIAGO

Voordat we onze tocht naar het zuiden zouden ondernemen hebben we 1 week een hotel in Santiago geboekt. Mooie stad, maar het boeide ons nog niet echt. We wisten natuurlijk dat er veel historie was en zouden ons onderweg naar het zuiden inlezen en terugkomen naar Santiago. We boekten van te voren, voor 3 weken, een appartementje achter het presidentiele paleis. De tocht naar het zuiden was prachtig (zie mijn vorige verslagen).

Voordat we het appartement in Santiago in konden hebben we nog 6 dagen geboekt in hotel Vegas in de Londen/Parijs buurt. Een aanrader; het is een rustig wijkje met mooie koloniale gebouwen. Vroeger (1554) een religieuze buurt, daarna werd het een rijke buurt en weer later werd het een bohemische plaats met veel kleine hotelletjes en barretjes waar dames hun diensten aanboden. Dit is inmiddels uitgebannen en het is nu een toeristische trekpleister. Mooie koloniale gebouwen met een rustige sfeer, maar helaas zit ook een pijnlijk plekje; een deur is beklat met ‘aqui se mueren mi hijo’ (hier hebben ze mijn kind vermoord). Op de tegels buiten op de grond staan idd namen van mensen die hier in de tijd van Pinochet zijn gemarteld. Het huis is open voor publiek, er is niet veel te zien en het wordt slecht onderhouden, alsof ze het met de tand des tijds willen laten verdwijnen, maar de sfeer hoe het er moet zijn geweest kan je je wel enigszins inbeelden.

We lezen ondertussen veel en bezoeken de plekken die we uit een van onze boeken halen ‘De Condor Years’ over Pinochet. Niets beter dan boeken te lezen over een land als je er zelf zit.
Inmiddels zitten we in het appartementje, nogal klein 5 x 4 mtr, en 18 hoog. Om de hoek horen we dat de wisseling van de wacht aantreedt met veel paarden, trompetten en geschreeuw (‘op de plaats…mars’ etc.). Er zijn foto’s van de ‘desaparecidos’ die nog steeds aan een stokje in het gras voor het paleis gestoken worden, de demonstraties, de tientallen militairen om ons heen om het paleis te beschermen, de militaire auto’s op vele hoeken van de straat vol met militairen, ’s nachts het geschreeuw van dronkelui die zich toch in deze streng bewaakte buurt durven te begeven (wie weet ooit ‘gek’ gemarteld), maar zich kennelijk beschermd voelen door de aan obesitas lijdende zwerfhonden die hun gezelschap ambieren, en voelen ons langzaam opgaan in de geschiedenis van dit land.

We gaan te voet verder naar het sportstadium waar 40.000 mensen onder Pinochet’s regime werden vastgehouden en gemarteld. Onderweg komen we in steeds grimmigere buurten, waar het lijkt of de straten met opzet door de overheid verwaarloosd worden en je kan invoelen dat mensen daar, verraden door hun buren omdat ze ‘andersdenkend’ waren, zijn opgepakt in de jaren 1973/74 en naar het dichstbijzijnde stadion zijn gevoerd. Onderweg steekt een dakloze dronkelap z’n matras, deken en al wat hij verzameld heeft in de fik….nog geen 5 minuten later is de brandweer die om de hoek zat ter plekke…pyromaantje of ook weer iemand die z’n verstand verloren heeft tijdens de martelingen, wie zal het zeggen. We benaderen het spierwitte stadion, dat trouwens nergens staat aangegeven en in een keurige buurt ligt. Niets maar dan ook niets wat eraan doet herinneren dat hier de meest gruwelijke martelingen hebben plaatsgevonden….of toch? Onder een wit gekalkte muur zie je het woord Facismo staan. Wie weet hoe vaak dit stadion al is en nog overgeschilderd zal moeten worden. Eigenlijk is alles nog maar zo kort geleden. Ben benieuwd wat er door Paul McCarthy heen gaat als hij hier in maart een optreden geeft.

Verder een must om te bezichtigen: Bario de Brasil, een rustige studentenbuurt, veel, af en toe mooie, grafiti en koloniale gebouwen, maar ’s avonds vermijden. Lastarria en Bella Vista ook zeer de moeite waard, met leuke restaurants.

We naderen kerst en oud/nieuw. De mooiste kerstboom die we hebben gezien was die van de dronkaards om de hoek. Een paar takken aan elkaar gebonden met touw en behangen met bierblikjes en een rode strik op de top. Ze hadden zelf de grootste lol.
Er wordt ons verteld dat het vuurwerk georganiseerd wordt afgestoken en dat we het vanuit ons raam van het appartement kunnen bezichtigen. Met af en toe een knal van een rebelse puber verloopt alles rustig. Het vuurwerk konden we idd vanuit ons raam zien maar dan in spiegelbeeld. Het vuurwerk werd nl. vanaf een toren bij ons om de hoek afgeschoten, dat konden we niet zien maar de flat tegenover ons had spiegelramen…. ach, voor een halfuurtje helemaal voor niets een keer spiegelbeeldvuurwerk gezien, wie maakt dat nou mee ;-)

We bezoeken nog het huis van Salvador Allende, maar dit was een teleurstelling. Het huis was meer bedoeld voor kunstvoorstellingen. Volgens ons reisboekje stond er echter in de kelder nog wel een en ander van de marteltuigen en communicatiemiddelen van DINA (Direccion National de Inteligencia/Chilian Secret Police tijdens Pinochet/Contreras), maar volgens de receptie was er niets te zien daar….vreemd!

Als laatste bezoek ik La Casa de Moneda, het presidentiele huis. Hier moet je van te voren per email een afspraak voor maken en Reinout had met veel moeite voor gedaan maar moest het helaas zelf laten afweten vanwege buikgriep. Een prachtig paleis waarvan ik alleen 2 dingen kan melden die me echt boeiden; er was een vitrine waarin munten lagen met de naam van iedere president, behalve van Pinochet, want die was niet democratisch gekozen werd vermeldt en verder werd ons de deur gewezen waar Salvador Allende na zijn zelfmoord (?) naar buiten werd gedragen.