CHILI, VALDIVIA
Door: Inge
Blijf op de hoogte en volg Inge
27 December 2018 | Chili, Valdivia
Van Pucon reizen we terug naar Temuco en nemen de bus naar Valdivia.
Nu is het niet Simon Bolivars naam die zo’n beetje in elk Zuid Amerikaans land de hoofdstraat van de stad is, maar O’Higgens is hier de bevrijder van Chili. O’Higgens streed o.a. met San Martin en had ook contacten met Simon Bolivar.
*****
O'Higgens (1778–1842) was a Chilean independence leader who freed Chile from Spanish rule in the Chilean War of Independence. He was a wealthy landowner of Spanish and Irish ancestry. Although he was the second Supreme Director of Chile (1817–1823), he is considered one of Chile's founding fathers, as he was the first holder of this title to head a fully independent Chilean state.
O'Higgins traveled to join Bolívar's army in its final liberation of Peru, but upon arrival, he found that Bolívar did not intend to give him a command—instead appointing him a general of Gran Colombia and making him a special court-martial judge for Chilean volunteers. Making his way back to Lima, O'Higgins heard of Sucre's victory at the Battle of Ayacucho. He returned to Bolívar for the victory celebrations, but as a civilian. "Señor", he toasted, addressing Bolívar, "America is free. From now on General O'Higgins does not exist; I am only Bernardo O'Higgins, a private citizen. After Ayacucho, my American mission is over."
When Andrés de Santa Cruz became head of the Peru-Bolivian Confederation in 1836, O'Higgins endorsed his integrationist policies, and wrote a letter of support to him the following year when the Confederation came under attack from the Chilean forces of Diego Portales — ultimately offering to act as a mediator in the conflict. With the rise of Agustín Gamarra, O'Higgins found himself out of favour in Peru. Meanwhile, the Chilean government had begun to rehabilitate O'Higgins, reappointing him to his old rank of captain-general in the Chilean Army.[2]
In 1842, the National Congress of Chile finally voted to allow O'Higgins to return to Chile. After travelling to Callao to embark for Chile, however, O'Higgins began to succumb to cardiac problems and was too weak to travel. His doctor ordered him to return to Lima, where on 24 October 1842, aged 64, O'Higgins died.
Zie Wikipedia for details
*******
Vanaf de busterminal kunnen we naar ons hotel lopen. Grappig, beetje oud hotelletje vlak aan een grote rivier Calle Calle. We wandelen naar het centrum en zien bij een cafe het woord Kuchen staan. Ook hier dus weer Duitse invloeden. Ook straten en winkels hebben Duitse namen.
De Duitse traditie in deze uithoek is 150 jaar oud.
In de onrustige tweede helft van de negentiende eeuw besloten bijna één miljoen Duitsers uit ontevredenheid met de politieke en economische situatie hun land te verlaten. De maatschappelijke veranderingen ten gevolge van de industrialisering, de snel groeiende bevolking, de revolutie van 1848 en het starre systeem waren redenen om te emigreren. Een fractie van de emigranten koos Chili als bestemming. De beter opgeleiden gingen wonen in de stad Valdivia, ongeveer 1000 kilometer ten zuiden van de hoofdstad Santiago. Ambachtsleden en boeren kochten land rond het meer Llanquihue, gelegen in dezelfde regio. Vooral deze tweede groep bevond zich bij aankomst in een veel moeilijkere situatie dan verwacht.
Oorspronkelijke bewoners
Immigratie was voor de Chileense regering een middel om de landstreken, die een halve eeuw na de onafhankelijkheid nog altijd leeg waren, te koloniseren. Van het 4000 kilometer lange land waren met name het gebied rond de hoofdstad Santiago en de kust bewoond. De als kolonisatiegebied verklaarde regio rond het meer Llanquihue bestond destijds uit ondoorgrondelijke bossen en moerassen. Bovendien was het afgesneden van de bewoonde wereld door een gebied waar de oorspronkelijke bewoners al tweehonderd jaar verzet leverden tegen de staat. Niemand uit Santiago en omstreken ging daarom graag naar Llanquihue. Om het complete grondgebied daadwerkelijk in bezit te nemen, moest de Chileense regering daarom mensen werven in Europa.
***
Er is een leuke vismarkt aan de Rio Valdivia. Nou is de vismarkt met al die vis die nog ligt na te happen niet echt om aan te zien, maar er omheen wordt er van alles verkocht aan groente, fruit en souveniers en ziet het er erg kleurrijk uit. De aantrekkingskracht is echter de enorme zeeleeuwen en zeehonden die zich achter de vismarkt in het water bevinden. De vissers die op de markt hun vis staan schoon te maken gooien hun restafval naar de zeeleeuwen. Ze benaderen elkaar chagrijnig als ze niet de eerste zijn die het hapje opvangen. Enorme joekels, denk dat ze minstens 250 kilo zijn en zelf geen donder doen om zelf nog te jagen. Nou ja….niets doen…om er nog dichter bij te komen ‘klimmen’ ze een trap omhoog en waggelen zo’n 200 meter, met tussenpauzes want ze zijn echt enorm, naar de achterkant van de markt waar ze de visser zo in de broek kunnen happen maar dat niet doen omdat je een voedende hand niet hapt ;-). Er is zelfs een vlot voor ze gemaakt waar ze op kunnen luieren. Er lagen een stuk of 10 lekker te zonnen totdat een grote zeeleeuw erbij wilde. Met een grote sprong lanceerde hij ze alle 10 tegelijk het water in en duldde geen andere zeehonden meer op het vlot ;-).
Onze volgende bustrip gaat naar Puerto Montt
Nu is het niet Simon Bolivars naam die zo’n beetje in elk Zuid Amerikaans land de hoofdstraat van de stad is, maar O’Higgens is hier de bevrijder van Chili. O’Higgens streed o.a. met San Martin en had ook contacten met Simon Bolivar.
*****
O'Higgens (1778–1842) was a Chilean independence leader who freed Chile from Spanish rule in the Chilean War of Independence. He was a wealthy landowner of Spanish and Irish ancestry. Although he was the second Supreme Director of Chile (1817–1823), he is considered one of Chile's founding fathers, as he was the first holder of this title to head a fully independent Chilean state.
O'Higgins traveled to join Bolívar's army in its final liberation of Peru, but upon arrival, he found that Bolívar did not intend to give him a command—instead appointing him a general of Gran Colombia and making him a special court-martial judge for Chilean volunteers. Making his way back to Lima, O'Higgins heard of Sucre's victory at the Battle of Ayacucho. He returned to Bolívar for the victory celebrations, but as a civilian. "Señor", he toasted, addressing Bolívar, "America is free. From now on General O'Higgins does not exist; I am only Bernardo O'Higgins, a private citizen. After Ayacucho, my American mission is over."
When Andrés de Santa Cruz became head of the Peru-Bolivian Confederation in 1836, O'Higgins endorsed his integrationist policies, and wrote a letter of support to him the following year when the Confederation came under attack from the Chilean forces of Diego Portales — ultimately offering to act as a mediator in the conflict. With the rise of Agustín Gamarra, O'Higgins found himself out of favour in Peru. Meanwhile, the Chilean government had begun to rehabilitate O'Higgins, reappointing him to his old rank of captain-general in the Chilean Army.[2]
In 1842, the National Congress of Chile finally voted to allow O'Higgins to return to Chile. After travelling to Callao to embark for Chile, however, O'Higgins began to succumb to cardiac problems and was too weak to travel. His doctor ordered him to return to Lima, where on 24 October 1842, aged 64, O'Higgins died.
Zie Wikipedia for details
*******
Vanaf de busterminal kunnen we naar ons hotel lopen. Grappig, beetje oud hotelletje vlak aan een grote rivier Calle Calle. We wandelen naar het centrum en zien bij een cafe het woord Kuchen staan. Ook hier dus weer Duitse invloeden. Ook straten en winkels hebben Duitse namen.
De Duitse traditie in deze uithoek is 150 jaar oud.
In de onrustige tweede helft van de negentiende eeuw besloten bijna één miljoen Duitsers uit ontevredenheid met de politieke en economische situatie hun land te verlaten. De maatschappelijke veranderingen ten gevolge van de industrialisering, de snel groeiende bevolking, de revolutie van 1848 en het starre systeem waren redenen om te emigreren. Een fractie van de emigranten koos Chili als bestemming. De beter opgeleiden gingen wonen in de stad Valdivia, ongeveer 1000 kilometer ten zuiden van de hoofdstad Santiago. Ambachtsleden en boeren kochten land rond het meer Llanquihue, gelegen in dezelfde regio. Vooral deze tweede groep bevond zich bij aankomst in een veel moeilijkere situatie dan verwacht.
Oorspronkelijke bewoners
Immigratie was voor de Chileense regering een middel om de landstreken, die een halve eeuw na de onafhankelijkheid nog altijd leeg waren, te koloniseren. Van het 4000 kilometer lange land waren met name het gebied rond de hoofdstad Santiago en de kust bewoond. De als kolonisatiegebied verklaarde regio rond het meer Llanquihue bestond destijds uit ondoorgrondelijke bossen en moerassen. Bovendien was het afgesneden van de bewoonde wereld door een gebied waar de oorspronkelijke bewoners al tweehonderd jaar verzet leverden tegen de staat. Niemand uit Santiago en omstreken ging daarom graag naar Llanquihue. Om het complete grondgebied daadwerkelijk in bezit te nemen, moest de Chileense regering daarom mensen werven in Europa.
***
Er is een leuke vismarkt aan de Rio Valdivia. Nou is de vismarkt met al die vis die nog ligt na te happen niet echt om aan te zien, maar er omheen wordt er van alles verkocht aan groente, fruit en souveniers en ziet het er erg kleurrijk uit. De aantrekkingskracht is echter de enorme zeeleeuwen en zeehonden die zich achter de vismarkt in het water bevinden. De vissers die op de markt hun vis staan schoon te maken gooien hun restafval naar de zeeleeuwen. Ze benaderen elkaar chagrijnig als ze niet de eerste zijn die het hapje opvangen. Enorme joekels, denk dat ze minstens 250 kilo zijn en zelf geen donder doen om zelf nog te jagen. Nou ja….niets doen…om er nog dichter bij te komen ‘klimmen’ ze een trap omhoog en waggelen zo’n 200 meter, met tussenpauzes want ze zijn echt enorm, naar de achterkant van de markt waar ze de visser zo in de broek kunnen happen maar dat niet doen omdat je een voedende hand niet hapt ;-). Er is zelfs een vlot voor ze gemaakt waar ze op kunnen luieren. Er lagen een stuk of 10 lekker te zonnen totdat een grote zeeleeuw erbij wilde. Met een grote sprong lanceerde hij ze alle 10 tegelijk het water in en duldde geen andere zeehonden meer op het vlot ;-).
Onze volgende bustrip gaat naar Puerto Montt
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
