URUGUAY

Shame shame, we zitten al 2,5 maand in Uruguay maar het kwam er maar niet van om iets op de blog te schrijven. Reden? Luiheid en er is niet zoveel te schrijven over Uruguay. We hebben de eerste 2 weken een auto gehuurd en zijn zo goed als de hele kust afgereden, waar we in kleine appartementjes of hotelletje verbleven. En een paar keer het binnenland in geweest. (Minas, Rocha, Aigua, Villa Serrana, Atlantida).

Het binnenland van Uruguay heeft wat weg van Nederland, behalve dan dat je er haast niemand ziet, is het vlak met af en toe wat heuvels, koeien, schapen, paarden en groen….grasland, want bomen hebben ze niet veel. Het verschil met het Nederlandse landschap zijn de palmbomen en de rust op de weg. Uruguay is 4x groter dan Nederland maar heeft maar 3,5 miljoen inwoners, waarvan het grootste gedeelte in Montevideo woont.

We verbleven vnl. aan de kust met aangenaam weer, het is hier nog zomer in Februari. Het bruine zeewater zijn we amper in geweest, te verwend als we zijn met onze blauwe caraibische eilandjes.
De stranden zitten nu vol met Argentijnen. Met name in Punta del Este, THE place to be, zitten veel toeristen en locals met hun Mate (een thermosflesje heet water en een metalen bekertje met zilveren rietje met mate theeblaadjes). Het is niet normaal hoe ze gehecht (verslaafd is denk ik een beter woord) zijn aan deze traditie en het zou ons niets verbazen als de fysiotherapeut ze, op de plek waar ze de thermos tussen arm en bovenlichaam geklemd houden, moeten behandelen. Daarnaast kan het, bij het te heet drinken van de thee, kanker verwekken, dus onze verslaving zal het niet worden. Het is echter een sociaal gebeuren, iedereen drinkt uit hetzelfde rietje. Het rietje mag absoluut niet bewogen worden. De thee smaakt wat bitter, niet lekker maar zij vinden dus van wel. Nou ja, beter om hiermee te socializen dan met alcohol zal ik maar zeggen. Er liggen al genoeg mensen op straat te slapen (alcohol, drugs of psychisch, heel triest om te zien). We liepen in Montevideo over straat waar iemand dwars op de stoep lag, zonder deken of karton onder zich.
Er kwam een moeder al pratend met haar kind de hoek om en we letten vooral op de reactie van het kind. Het kind vertrok echter geen spier en liep al pratend met haar moeder er gewoon langs. Alledaags beeld dus. Hopelijk hebben ze in de winter onderdak.

Een groot contrast met Punta del Este, toch wel het duurste gedeelte van Uruguay en lijkt een beetje op St. Tropez wordt gezegd. Er wordt ontzettend veel gesport, langs de weg staan om de zoveel km trainingsapparaten waar gratis gebruik van kan worden gemaakt en de rambla (langs de kust) wordt zeer goed gebruikt om te socializen (met Mate ;-), te joggen etc.

Als laatste kustplaats zijn we naar Cabo Polonia gegaan. Dit was tot nu toe het leukste plekje wat we in Uruguay gezien hebben. De auto moet je achterlaten op een parkeerplaats, je kan er nl. moeilijk rijden vanwege het rulle zand van de duinen. Er gaan speciale wagens naar het dorpje. De rit duurt ongeveer een 1/2 uur en je nadert het dorp het laatste stukje over het strand. Het blijkt een hippie dorp te zijn, auto’s mogen er niet rijden, de ‘straten’ leiden naar kleine, in de meeste gevallen zelf in elkaar gezette ‘weekend’huisjes, restaurantjes en barretjes. Veel jeugd met kleine kinderen, maar ook oudere hippies die in de jaren ’70 zijn blijven hangen. Er wordt wat marihuana gerookt en er zijn boutiques voor de toeristen en op ‘straat’ verkopen ze allerlei handgemaakte sieraden etc. De speciale vissersbootjes varen af en aan met gevangen vis die verkocht wordt aan de restaurants. Je kan er dan ook heerlijk eten, maar verwacht niet dat het goedkoop is.

Terug in Montevideo leveren de auto in en verblijven nog een paar dagen in Montevideo waarna we een appartementje hebben gehuurd aan de kust iets buiten de stad.