ARGENTINIE, SAN RAFAEL

Onze volgende tocht plannen we zelf mbv een oud boek dat we in Buenos Aires hebben opgedoken en een boek dat we lazen van een Nederlands stel dat een jaar door Argentinie heeft gezworven.

We boeken een nacht in een Posada in San Rafael, dit omdat de tochten klein lijken maar toch enorme afstanden blijken te zijn. Via de Ruta 40 rijden we weer naar Lujan de Cuyo. De Andes met z’n besneeuwde toppen ‘rijdt’ met ons mee aan de rechterkant. Er zitten veel gaten in de weg, dus oppassen geblazen. Gelukkig is het vrij rustig qua verkeer. Iets verder van de bewoonde wereld zien we een dode vos op de weg. Er duiken vakantiehuisjes (cabanas) op. De rivieren die we tegenkomen zijn, op een klein stroompje na, allemaal leeg. Zelfs de Rio de Mendoza was leeg. Dat vraagt om navraag. We rijden verder en het wordt steeds mooier met echte uitblinkers. Via een tunneltje die ons aan het einde werkelijk een prachtig plaatje laat zien, maar waar we helaas geen foto van kunnen schieten is als we naar Potrerillos rijden. Je kijkt gelijk aan het eind van de korte tunnel naar de Embalse Potrerillos (zoetwater reservoir/enorm meer). We hebben een strakblauwe lucht en het meer is ook prachtig blauw en schittert ons tegemoet.
We rijden door tot Gran Hotel Potrerillos voor onze eerste pauze. Alles wordt in Argentinie slecht aangegeven, dus het is echt opletten. Het hotel heeft een dure uitstraling, maar we zochten de kamerprijs op en dat valt reuze mee ($ 150,= p/n). Als je tot rust wilt komen en als je een mountainbiker/fietser of wandelaar bent, ’t is een beetje zakelijk ingericht, maar the place to be! We drinken koffie bij de open haard en gaan verder met onze tocht.
Onderweg zien we steeds meer gedenkplekjes voor mensen die waarschijnlijk tijdens een auto ongeluk om het leven zijn gekomen, je ziet de plekjes al van ver omdat ze het versieren met wel honderden plastic flessen waar ze een pad van maken of op elkaar stapelen. De zon schittert erop los. Ook zijn er plekjes die versierd worden met rode linten in bomen.

En dan ineens ben je de Andes uit, ‘hij (of is het een zij?) rijdt niet meer met je mee’. Een grote lege vlakte waar we nu doorheen rijden, zal dit de pampa al zijn? Na een tijdje rijden zien we enorme air pollution, een industriegebied waar ze vlakbij een gevangenis hebben gebouwd, maar gek genoeg ook weer enorme wijnvelden. Hoe kunnen de druiven dat overleven?! We zien o.a. Bodega Septima liggen. Voor mij dus geen wijn van deze Bodega, moet ik onthouden ;-)

Via Tupungato, Tunuyan, San Carlos en Pareditas komen we uiteindelijk in San Rafael terecht. Een prachtige tocht maar we zijn, en vooral Rein door het lange rijden, total loss. We vinden na wat zoeken ons onderkomen in een in aanbouw zijnde buurt, tja, we hadden een posada verwacht wat al heel romantisch klinkt en hadden verwacht dat het in de natuur zou liggen, maar goed dat laten de foto’s niet zien. De kamer is iig heel ruim en schattig ingericht. We worden ontvangen door een alleraardigste host. Ze vertelt ons wat over de buurt en als we zeggen dat dit ons eindstation is vwb deze trip en dat we morgen weer terugkeren naar Mendoza probeert ze ons er op allerlei manieren van te overtuigen dat, nu we zover gekomen zijn, we toch zeker niet terug mogen zonder Canon de Atuel te hebben gezien. Met “we zullen erover nadenken” hebben we haar afgewimpeld. Gauw even naar de stad om wat te eten en naar bed. San Rafael is een klein modern en mooi stadje en we weten nu dat het in een prachtige omgeving ligt, dat hebben we al ervaren. We'll be back!

Na een heerlijk ontbijt keren we terug richting Lujan de Cuyo maar slaan daar af naar Uspalata.
Voordat we naar 'huis' terug gaan, gaan we op weg naar de Puente del Inca, een 'must see' volgens de boeken.

Wat een prachtige tocht!!! Zo blij dat we niet naar de Canon de Atuel zijn gegaan, wat ook heel mooi zal zijn, maar dit hadden we voor geen goud willen missen. We rijden nu echt dwars door de Andes. De bergen kleuren af en toe rood, ze zijn immens groot, wat voelen we ons nietig. We passeren ook hier weer cabanas die aan een kabbelend riviertje liggen (Pueblo del Rio). De plastic flessen geven ook hier aan dat er veel ongelukken gebeuren. Er passeert een motorclub, ze sjoeven met een vaart van 250 km/u langs ons. Tja, prachtig gebied voor een motor, en ja, ook een prachtig gebied om je gedenkteken te hebben!
We passeren Parque provincial Aconcagua, Punta de Vacas (cabanas), Penitentes; Hotel Ayelen (een skidorpje) en komen uiteindelijk bij ons doel; de Puente del Inca (zie foto). Niet zozeer om de Puente del Inca, maar deze tocht was echt een enorme belevenis! Het wordt laat en we moeten snel terugkeren voordat het donker wordt en ons ook een gedenkteken te wachten staat.

Zodra we vlakbij Mendoza zijn lijkt het alsof de stad in brand staat. Een grote mist over de stad. Waarschijnlijk is zaterdags de dag voor de asados; DE barbecue die niet weg te cijferen is uit Argentinie.

Rest ons nog om de stad Mendoza zelf te leren kennen.