TARAPOTO/LIMA

Tarapoto heeft in de jaren 80/90 behoorlijk geleden onder het Lichtend Pad (Sendero Luminoso), maar 'oogt' nu vriendelijk, hoewel alle kleine tiendas tralies hebben en er veel security op straat loopt. Volgens zeggen is het, als er al overlast en overvallen zijn, voornamelijk te wijten aan mensen die van buiten de stad komen. Tja, dat zeggen we ook op Bonaire ;-)

In ons appartement in Tarapoto hebben we zoveel mogelijk gewerkt aan onze verdere reis in Zuid Amerika (Bolivia, Chili en Uruguay). We hebben er af en toe gekookt maar buiten eten was toch makkelijker, koken is niet echt onze hobby en voor +/- $ 3 p/p krijg je in de stad al een flinke maaltijd.

In totaal verbleven we 1 maand in Tarapoto, eindelijk heerlijk weer, 28 graden en ’s avonds koelde het wat af naar 22 graden. Het is een drukke stad met duizenden moto-taxis, een gezellige drukte, maar voor de laatste 2 weken wilden we uit deze drukte en in de jungle zitten, met name ik keek daar erg naar uit; zit liever in het groen dan in een grote stad waar in elk restaurant de TV hard aan staat en het liefst ook nog een radio.

Eindelijk was de dag daar. We kregen een dag van te voren een appje van de eigenaar van de jungle lodge dat hij ons verwachte maar dat er mogelijk een probleempje zou zijn met de weg, hij hoopte dat dat de dag van onze aankomst opgelost zou zijn.

De eigenaar van ons appartement waar we op dat moment verbleven was zo vriendelijk om ons met de koffers af te zetten in de jungle. Ze wist waar het was. We reden steeds dieper de jungle in totdat we stuiten op een ondoorgaanbare weg, alsof er een bulldozer overheen was gereden en het had net geregend dus modder modder en nog eens modder. Een man die met zijn scooter langs de kant van de weg stond riep “Reinout”?? Het bleek Christiaan, de eigenaar van de lodge. We stapten uit en hij begon ‘miles de desculpas’ te maken. Hij had gehoopt dat de weg vandaag klaar zou zijn, maar helaas. Onmogelijk dat de weg binnen een dag klaar zou zijn, er moesten pijpen de grond in van een doorsnee van een halve meter, maar hij wilde ons heel graag in zijn lodge hebben natuurlijk. Hij zou ons een flinke korting geven en anders zou hij ons naar een andere lodge verwijzen, maar of wij please please toch even naar de weg wilden kijken om te zien of we het aandurfden er doorheen te lopen. Het was ‘maar’ 500 meter. Maar….stamelde ik…we hebben 3 koffers bij ons, hoe krijgen we die door deze modderzooi. Christiaan had daar wel iets op en belde een moto-taxi en verzekerde dat het wel goed zou komen. We houden wel van een avontuurtje en bedankten de eigenaar van het appartement vriendelijk dat ze ons gebracht had. Seguro? Si seguro ;-) Direct daarop kwam de moto taxi al aanrijden, alsof het zo was afgesproken. Alle koffers erop, maar na nog geen minuut liepen we al vast. Ben ik even blij dat ik mijn laarzen aan had, Rein had minder geluk. Wij met z’n allen de moto taxi uit de modder geduwd en al lopende door de bagger met de koffers kwamen we 500 meter verderop aan bij de lodge. We hadden de hoogste lodge geboekt maar het was meer dan de moeite waard. De cabana had geen ramen, in plaats daarvan was alles voorzien van horren. De geluiden waren immens, een concert dat ’s middags rond 18 uur begon en ’s ochtends rond 6 uur nog eens over werd gedaan. Het leek wel of je in de buitenlucht sliep. ’s Nachts waren er vuurvliegjes en natuurlijk duizenden sterren! Magnifiek! Minder was het toen Rein me midden in de nacht wakker maakte omdat ik ‘dit beest nog niet eerder had gezien’; 'een eng beest met 3 groene oogjes dat ons aankijkt'…..bleek het het modem van internet te zijn…grrr.

Vlak in de buurt lag Parque Urku, een kleine opvangplaats voor gewonde dieren uit het oerwoud. Mooi initiatief. Een van de kooien met, naar werd gezegd het gevaarlijkste dier, bleek een grote spiegel te hebben; Je zag jezelf, De mens! Destroyer of nature!!!

Op naar Lima voor de laatste 2 dagen en dan terug naar Bonaire en Curacao.