BOLIVIA

VALLE GRANDE/LA HIGUERA
Naar deze tocht zagen we erg uit. We hadden op Netflix de docu gezien over Fidel Castro en Che Guevara. Daarnaast hadden we het boek over Che ‘A revolutionary life’ gelezen + een boek van de vrouw van Che, Aleida, ’ Remembering Che’, dus dan is het extra spannend om er heen te gaan om de sfeer te proeven. Al rijdend, de rit duurde heen en terug 5 uur alleen maar over zandwegen, begon je de sfeer al te proeven. We passeerden kleine stoffige dorpjes, mensen op ezels, stieren die alleen over straat liepen, kinderen die door moeders ontvlooid werden (ja echt). Bij aankomst leek het er uitgestorven. Onderweg zagen we wel een leuk gekleurd huisje waar we hoopten wat te kunnen gaan drinken maar kennelijk had de taxichauffeur er geen zin in en reed nog een aantal meter door en stopte voor een onooglijk restaurant/bar. Op de porch lag een vieze man al ronkend z’n roes uit te slapen en in de donkere ruimte binnen zaten ze al lallend (om 2 uur ’s middags) aan tafel, ’t stonk er naar urine en alcohol. Vrouwen hingen nieuwsgierig in hun deurpost ons gade te slaan. Teruglopend naar het gekleurde huisje zagen we een gezellige binnenplaats en al trekkend aan de bel kwam er een vrolijke man met kind aanzetten die ons naar binnen nodigde. Het bleek een Fransman die er al 16 jaar zat en er een hostal was begonnen. Er was echter geen kip te bekennen maar die zouden later op de dag komen zei hij. Hij hield er bijeenkomsten voor Che liefhebbers die om de zoveel maanden bijeen kwamen. Hij liet ons het telegraafkantoortje zien waar Che zijn laatste telegram vanuit Santa Cruz had ontvangen. Daarnaast had hij in al die jaren dat hij er zat diverse dingen in het ‘bos’ gevonden die aan de mannen en aan Che hadden toebehoord. Of het waar is weten we niet maar het zag er indrukwekkend uit. Ook had hij alle foto’s verzameld die daar waren gemaakt toen Che er gevangen had gezeten met zijn kameraden. De prachtigste verhalen uit eerste hand, hij vertelde het met zoveel passie, we waren blij dat we op dat moment de enige toeristen waren. Via een lokale man mochten we het schooltje in (nu museumpje) waar ook weer enorm veel foto’s hingen + uitleg en z’n legerpak toen hij werd doodgeschoten, het bloed zat er nog aan. Kortom een indrukwekkende ervaring.